Ogień w Biebrzańskim Parku Narodowym przyczyną strat w siedliskach

W miniony piątek, z ust przedstawicieli ministerstwa odpowiedzialnego za klimat i środowisko, doszły do nas smutne wieści. W samym sercu Biebrzańskiego Parku Narodowego, dziewicze bory i lasy bagienne, które są częścią europejskiej sieci ekologicznej Natura 2000, odnotowały znaczące straty. Mowa tu o przybliżonym obszarze 400 hektarów, które padły ofiarą płomieni.

Kto by pomyślał, że spokój tego naturalnego raju zakłóci pożar suchych traw i trzcin? Niedzielne popołudnie okazało się tragiczne dla styku podlaskich powiatów augustowskiego i monieckiego, gdzie ogień zajął blisko 450 hektarów parku. W zmaganiach z żywiołem, które trwały kilka dni, udział wzięło niemal pół tysiąca strażaków i ratowników, którzy otrzymali wsparcie z powietrza od Lasów Państwowych i Policji.

Konsekwencje pożaru

Po dokonaniu pierwszych oględzin, pracownicy Parku wyliczyli, że ogień pochłonął głównie cenne zbiorowiska szuwarów turzycowych. Nie oszczędził również lasów bagiennych, na które składa się m.in. rzadkie zbiorowisko z trzcinnikiem lancetowatym, kwaśne młaki niskoturzycowe czy wilgotne łąki.

Wśród uszkodzonych biotopów leśnych na uwagę zasługuje brzezina moczarowa, a także co najmniej dwa stanowiska chronionej brzozy niskiej. Dzika fauna również poniósła straty; płomienie zagroziły siedliskom takich ptaków, jak wodniczka czy derkacz, a także żerowiskom orlika grubodziobego. Nie tylko ptaki ucierpiały – małe ssaki, gryzonie, gady czy płazy również znalazły się w niebezpieczeństwie. Na szczęście, do chwili obecnej, nie zanotowano przypadków poszkodowanych zwierząt.

Działania naprawcze

Park Narodowy, nie tracąc czasu, przygotował się do działania w sytuacjach kryzysowych i zapewnił dyżur w Ośrodku Rehabilitacji Zwierząt w Grzędach, aby przyjąć poszkodowane osobniki. Zwraca uwagę, że tegoroczne pożary to nie pierwsze wydarzenia tego typu – był to już siódmy pożar w tym roku.

Wartość Biebrzańskiego Parku Narodowego

Założony w 1993 roku, Biebrzański Park Narodowy to prawdziwa perła naturalna Polski. Jego tereny bagienne to unikat w skali europejskiej. Nie bez kozery, już w 1995 roku, obszar ten trafił na listę konwencji RAMSAR. Wśród chronionych terenów znajduje się także Czerwone Bagno, które, sto lat temu, stało się jednym z pierwszych rezerwatów w Polsce.

Ministerstwo Klimatu i Środowiska podkreśla, że ostatnie zdarzenia nie uszczupliły znacząco terenów ochrony ścisłej w parku. Ogień objął niewielką część Czerwonego Bagna, co stanowi zaledwie 0,5 proc. jego całkowitej powierzchni.

Zagrożenia dla tego kluczowego obszaru przyrodniczego są nie do przecenienia. Czy wystarczające środki zostaną podjęte, aby zapewnić mu bezpieczeństwo w przyszłości? I jakie długoterminowe konsekwencje niestety już się pojawiły? Te pytania pozostają otwarte, lecz jedno jest pewne – ochrona naszych naturalnych skarbów nigdy nie była ważniejsza.